Wijsheid versus Mening

Op deze 2e paasdag, is dit mijn thema. Wijsheid versus een mening, of een (religieuze) overtuiging.

Al gaat de "versus" stelling niet op. Want wijsheid is nergens tegenover te plaatsen.

Wijsheid gaat boven elke overtuiging in welke zin dan ook.

Waar een stelling , mening of overtuiging een tijdelijk standpunt aangaat, is wijsheid dat gene wat zou kunnen zorgen voor een herstel van de oude orde. Je kan naar voren willen komen met een overtuiging, en je trekt je wijselijk terug omdat je begrijpt dat het zinloos is je vast te klampen aan een standpunt.

Wijsheid is een harmoniërend vermogen, waar het innemen van standpunten, een verdeeldheid veroorzaakt.

Wijsheid is als zodanig een passief gebeuren, en overtuigingen vragen om daden.

Mensen die sterke overtuigingen koesteren zijn zeer lastig aan te spreken op hun daden en gedrag. Dat vraagt altijd de nodige wijsheid.

Het is dan ook wijsheid ze soms maar te laten denken wat ze willen.

Echter, als deze standpunten politiek worden en breedgedragen, moet er iets gebeuren wat het doorduwen kan opbreken en uitelkaar trekken.

Want anders krijg je mogelijk een doctrine of een dictatuur, die je gaat voorschrijven hoe te denken te leven en meer.

Dit is wat we tegenwoordig grootschalig zien. Men heeft een opinie, en is van mening dat iedereen zich daaraan moet conformeren.

Veel van de onderliggende en aanzwengelende bewijslast is totaal doorzichtig en ongefundeerd, maar dat ik kenmerkend voor mensen met sterke meningen. Ze doen weinig onderzoek en zijn niet erg onder de indruk van feiten en andere argumenten.

Wat zij beweren IS simpelweg zo. De krant zegt het, de TV, Eva Jinek, tante truus, de viroloog, of een andere clown die zn kunstje in de media doet met wat voor onderliggende redenen en belangen ook.

En dan zet dat zich vast, en men laat het idee niet meer los. De cijfers, de modellen de uitspraken ..het werkt er allemaal aan mee.

Er is geen behoefte meer aan tegengeluiden, men wil het idee simpelweg niet meer kwijt, hoe onjuist het achteraf ook blijkt te zijn.

De wijze nu, verstaat de tekenen des tijds, en zwijgt wijselijk. Ook dit gaat weer voorbij.

De wijze is de fool on the hill, de wappie, de idioot als hij zijn mond opentrekt om de opgestuwde mening af te kalven, of tot rust te manen.

En de domme mening moet voortgetrokken, daarbij zich bedienend van alles wat men niet voor mogelijk had gehouden.

Als een razende roel.

In deze tijden is het wijs om zo vloeibaar en onzichtbaar mogelijk te zijn. Wijsheid kan anders niet worden ingezet. Te openlijk wordt het afgewezen, en te stellig wordt het meteen verdacht gevonden.

Gisteren sprak ik met iemand die veganist is. Een jong meisje nog, ca 22 jaar.

En ik had me niet gerealiseerd dat dit immers ook een geloof is. Dus mijn verhaal over dankbaarheid voor voedsel en meegaan in wat je nodig kan hebben, je aanpassen aan de tijden of blij zijn dat je soms te eten hebt viel totaal verkeerd.

Het werd boos en begon net nog niet te stampvoeten.

De discussie aangaan was er niet bij, want argumenten waren er niet. Ik was te wijs en liefdevol.

De strijd kwam daardoor weer terug bij wie ze hoorde, en dat was ik niet:-)

Ze smoorde er in, zocht steun bij de oudere en iets wijzere vriendin, die er mee aan bleek, en dat was dat. Ik ben maar doorgelopen.

Het had geen zin. Mening wil niets horen van wijsheid als ze zelf onbeproefd blijft.

En ik snapte het wel, ben ook jong geweest:-)

Toch kan wijsheid de boel wel aardig uprooten, en al te grote stelligheden gestaag ondermijnen. De aarde heeft zoiets nodig. Het maakt de bodem los en laat ze weer ademen.

Het schept rust.

Laten we wijs zijn. En alle hardgeworden bewijzen als wormen doorvreten zodat ze uit elkaar vallen en tot mest worden.

De tuinklauw erover halen, de hak erin zetten, keer op keer. Laat de onzinnige meningen hun solide karaker verliezen en doe het nederige werk met de wormen en aarde beestjes. Zodat de grond vruchbaar blijft voor de toekomstige groei processen.

Ongewaardeerd, maar buitengewoon nuttig.