Een gezellige Moeke

Nederland houdt niet van Waarheid, dat is altijd zo geweest, niks nieuws. Wij zijn gemiddelde mensen, een gemiddeld volk en wij koesteren onze middelmatigheid. We zijn een vlak land, geen pieken of dalen. Horizontaal. Flat.

We blijven graag hetzelfde doen en denken, liever denken we zo min mogelijk. Dat is maar lastig. Dus alleen als het moet.

Geen fratsen, geen flauwe kul. Geen overstroming van woorden en liever helemaal geen overstroming van daden.

Dient de waarheid zich dan toch aan, dan kijk je weg, of je beschuldigd haar van valsheid, die valsheid die jij bij jezelf niet wilt zien natuurlijk. Het kan niet waar zijn, dat is niet mogelijk.

Nederlanders voeren de Passion op elk jaar om dat te compenseren, en daar moet het bij blijven, de Waarheid is een theaterstuk, niet echt, gelukkig.

Het is al gauw te gek, en te veel, dat moeten we niet hebben.

En dat is hoe de dingen in dit land zich al honderden jaren ontwikkelen, nu niet anders. Wat ruzie en strijd voor de bühne, en dan gauw gezellig aanschuiven bij een lulprogramma, vertellen hoe bezeerd je bent, meelevende vragenstellers, wat alles weer sust en stuurt in de enige richting mogelijk.

We vallen liever niet uit de toon, we zijn gematigd volgzaam en daardoor denken we stilletjes dat we vrij zijn, vrij genoeg om te kunnen blijven consumeren, en doorgaan met ons oude patroon, maken kleine aanpassingen, als dat gevraagd is, schuiven een beetje op als er nog meer mensen willen gaan zitten.

Komt de waarheid openlijk langs dan zeggen we : nou nou, moet dat nou zo? Dit is toch al te erg! Dat kun je toch niet zo zeggen??!

Stel je voor dat je ineens van je stoel af moet komen, en erger, dat je iets zou moeten doen in het kader van waarheid?

We vertellen onszelf dan liever dat we zo toch ook goed bezig zijn, en dekken de rest toe met de mantel der liefde.

Zo treft ons geen blaam. De zee overwonnen, de wateren onder controle, en veilig achter de dijken en waterpompen broddelen we voort met middelen tussen leugens en halve waarheden. Wat handje klappen over een schijnheiligheid en in een soort schijn veiligheid.

Helaas voor mensen die het anders willen, die wel nadenken lezen en dieper begrijpen. Die zullen zich moeten schikken in het lot.

Je krijgt geen handen op elkaar voor Waarheid. Waarheid is belangrijk, maar niet onder het eten, of als je een financiële slag aan het slaan bent.

Nee we vinden het niet goed wat er de laatste jaren is gebeurd, maar we willen ook niet dat het ons veranderd als dat inhoudt dat dat ons gaat raken. We willen ook niet beschuldigd worden van dat gedrag. Het is goed genoeg, we hebben niet meer nodig.

De Nederlander wil bedrogen worden, dat is vertrouwd.

Hoogvliegerij doen we niet aan. Dat maken we gelijk met het maaiveld.

Onlangs zag ik een beeld opdoemen terwijl ik naar de tuin en het land erachter keek, van een moerassige wereld; het water was buiten haar bedijkingen en pompen getreden, en mijn wereld was ondergelopen.

Dat was een voor mij rustig beeld, het gaf een goed gevoel. De gereguleerde wereld was verdwenen, en het water deed haar natuurlijke ding.

Wij hebben het water bedwongen, dit is de psychologie van ons land.

Wij dwingen het in sloten en kanalen, en regelen onze gevoelsstromen . Geen gekkigheid. Alles onder controle.

Met de ruilverkaveling nam dat proces een nog grotere vlucht, met rechte nette slootjes en "recht en slecht" gemaakte waterstructuren. Kijk eens wat we allemaal kunnen.

Dit was en is het hoogste doel. De fundering van dit land. Geen hoge bomen, en geen hoog water.

En meer moet dat niet worden. Zo hou je het het langste vol.

Een gezellige moeke mag nu meedraaien met de grote jongens, maar ze moet niet vergeten de thee bruin te hebben om halfvier.

Helena